قسمت بیست و دوم غم از دست دادن بچه های گردان روی سینه ام سنگینی می کرد. هیچ وقت نتوانستم فراموش کنم، صحنه‌ای که آتش تیربار ستون گردان را داخل میدان مین زمین‌گیر کرده بود. دوستانم نه راه پس رفتن داشتند، نه راه پیش رفتن. زمین را چنگ می زدند تا جان پناه درست کنند. آن حوادث لحظه‌ای از ذهنم خارج نمی‌شد. سوال‌هایی که داشتم، این بود که «چرا معبر جلوی تیربار سر در آورده بود؟ مسیر معبر درست انتخاب نشده بود؟ یا چرا معبر لو ...
قسمت بیست و یکم به ما گفتند پشت خاکریزها سنگر بسازید. رفیقی داشتم اهل کاشان بود. مشغول ساختن سنگر شد. من هم چند لحظه پایین خاکریز به حالت نشسته تکیه دادم به خاکریز و چشم دوختم به تکه ابر سفیدی که در آسمان بود. تمام طول مسیری که از امضای آقام تا زمانی که وارد منطقه جنگی شدم، مثل تصویری از ذهنم گذشت. رفیق کاشانی لوله تفنگم را که بین دو زانو قرار داده بودم، تکان داد و گفت:« چرا سنگر نمی سازی؟» گفتم:« قرار نیست اینجا بمونیم ...
قسمت بیستم از آموزش تا آموزش انقلاب اسلامی در بهمن ۱۳۵۷ باعث شد که هم نسل های من وارد آموزشگاهی شویم که پدران ما نیاز به ورود به آن را با تمام وجود درک کرده بودند. تحملشان را از دست داده بودند و نمی خواستند بیش از این تحقیر شوند. بزرگ شدن را حق فرزندان خود می‌دانستند. جامعه ایران وارد جاده‌ای می‌شد که ناشناخته بود و باید شاهد آزمون و خطای بسیاری باشد؛ باید تجربه می‌کرد. روش و منشی که پیش از این سابقه ای از آن نداشت، ...
